We zijn net neergestreken op de Sonfjellscampen in Hedeviken, een hele mooie camping, en we kijken uit op het meer. We hebben stroom om met het ventilatorkacheltje wat vochtigheid uit de tent te blazen, maar de zon schijnt ook lekker. Eelco staat al te vissen en ga jullie vertellen wat we de laatste dagen hebben gedaan.
Het begon met veel regen en veel knutjes (venijnige kleine bijtende vliegjes), we zien weer rendieren, onder andere bij de Vattenvall dam en energiecentrale. We lopen een rondje bij de beschilderde damwanden omdat we daar nog nooit stil zijn blijven staan.
We rijden door naar Jokkmokk om bij de bageri wat te drinken, en we bestellen er meteen kaartjes voor de nieuwe show Sneeuwbeesten van Maartje en Kine waar we in december naar toe willen. We rijden weer verder Zuidwaarts en kiezen voor een klein weggetje. Helaas moeten wij na ongeveer 20 minuten weer hetzelfde weggetje terugrijden omdat we op een militair terrein botsen, jammer dat we dat niet aan het begin wisten. Het regent behoorlijk, we zetten Abba aan, en gaan! We gaan dit jaar ook maar eens kijken bij de Storforsen, een enorme waterval met een verloop van 50 meter, het is spectaculair en machtig, en bijna geen andere toeristen. Er is ook een theater gemaakt en we schuilen daar even als de regen met bakken uit de hemel komt.
We rijden naar Arvidsjaure en kopen daar een rendiersticker voor op de auto, en ook nog wat Kerstmannetjes. Bovendien leren we dat het gedroogde rendiervlees gaat zwellen, dus dat je er niet teveel van moet eten. En ook weten we nu dat er verschil is in buiten- en binnenvachten van een rendier. De buitenvachten worden niet geprepareerd, dus die blijven naar rendier ruiken (en dat wil je niet). We landen op de camping in Sorsele. We staan op een mooie plek aan het water, en we gaan ontbijten in de bageri waar we worden geholpen door een Nederlandse vrouw. We rijden weer verder over de Blavegen, en de Sagavegen, waar we nog een klein rondje lopen. Het is de Sagasti, waar wordt verteld over de reus Stalo, die halverwege in zijn blootje staat (in hout). Een eind verderop hangt een enorme broek in de bomen. We begrijpen het verhaal niet, maar begrijpen wel dat een school al meer dan 30 jaar geleden hier een hut, wc en picknickbanken heeft gemaakt. Je mag alles gebruiken en het ziet er nog steeds mooi uit.
We maken een plan, en koffie en thee, en gaan richting de Vildmarksvegen. We rijden langs de grote Trapstigfossen, waar deze keer geen enkele toerist is, en wij dus even rustig kunnen kijken.
Het Stekenjokk plateau (waar we vorig jaar de rendieren in de sneeuw zagen) ziet er sprookjesachtig uit in het late zonnetje, en we zien hier ook weer honderden rendieren. Bij de semi-wild camping waar we vorig jaar ook stonden, is het water in de rivier gelukkig veel lager, en we slapen heerlijk.
De volgende ochtend gaan we eerst wandelen in het gebied bij de camping, het eerste deel gaat over een soort houten catwalk, maar halverwege moeten we toch echt zelf door het moeras waden. We zien tot twee keer toe 3 rendieren voorbij rennen. Het was een prachtige wandeling, en na het inpakken gaan we nog even de Stekenjokk op, maar het is koud en het regent, en er zijn weinig rendieren te zien.
Onze sokken drogen wel lekker op de ventilator in de auto. Via Noorwegen rijden we weer wat zuidelijker terug naar Zweden en in de buurt van Hotagen zetten wij de auto op een Naturrastplats, prima voor een overnachting, we kunnen badderen in de Tokstrommen.
Eelco gaat even vissen en Katja gaat bij het vuurtje de woensdagpuzzel uit de krant maken.
We zaten ondertussen al op de fiskevegen, die we weer verder volgen. In Offerdal vinden we de fjallkonditoriet waar we onszelf verwennen met Prinsessen- en chocoladekaker. Bij de grottekeningen stappen we uit, het zijn hele mooie duidelijke tekeningen van elanden, ingekleurd met rode oker. In een grote schuur zien we dat er iets wordt uitgelegd over de elandjacht. Het verhaal blijft een beetje vaag omdat we het in het Zweeds moeten lezen. We hebben een paar keer de route wat moeten bijstellen omdat TumTum ons via een andere weg wilde sturen, en uiteindelijk zijn we dus in Hedeviken geland.
