Vandaag hebben we geschiedenis geschreven. Een kastje ging open en daar stonden 4 bakken met cassettebandjes. De boodschap was duidelijk, we hebben ruimte nodig i.v.m. onze verbouwplannen.
La voor la ging ik door de casettes voorzien van nette labels gemaakt met mijn zelf geschreven commodore 64 discografie programma. De regels van de 24 naalds lineprinter waren reeds vervaagd maar waren leesbaar. Je gaat door de titels en besluit of het nog zin heeft er naar te luisteren, of dat het eigenlijk je eigen muzieksmaak ontgroeid is. Toch gek, 30 jaar analoge muziek, verzameld vanaf je middelbare school tijd tot nu, zomaar er afscheid van nemen en die oude ferro cassetes hoppeta naar het chemish afval. Bands als Saga, Genesis, U2, gaan door je hand maar ook bands of zangers waarvan je denkt he wat is dat ook al weer? De cassete gaat in de speler en soms komt er verrassend mooie muziek uit de KEF boxen. De kwaliteit van de Metal tapes blijkt perfect en zonder ruis, maar de goedkope bandjes uit mijn middelbare school tijd ja, die zijn echt slecht.
Bepaalde opnamen hebben een waarde die puur emotioneel is zoals de uitzending op de radio die ik had opgenomen van het concert The Wall van Roger Waters live in Berlijn. Inclusief het valse gezang en de krakende verbindingen die optraden tijdens het optreden. Wat een bijzonder moment was dat…
Muziek van Renaissance of The Blue Nile, maar ook bands die later heel bekend zouden worden zoals R.E.M.
Sommige cassettes blijven nog even apart en zitten nu in de speler zoals This Mortal Coil, Heidi Berry, Dead Can Dance, Anderson Bruford, Wakeman & Howe, of ambient van Reload gewoon om een vergelijk te maken met wat er nu geproduceerd is.
De rest van de cassettes, och daar maak ik me niet druk om, die bands worden nog steeds gespeeld op de radio, of tijdens de top 100, muziek die je niet meer vergeet en inmiddels tijdloos geworden is…… gelukkig… dat maakt het dumpen van de bruin poeder verspreidende Fe bandjes net even makkelijker.
